Paella in Parijs, gedoemd om te mislukken?
Bén je in Parijs en dan besluit je de Franse keuken in te ruilen voor de Spaanse. Waarom? Nou, als Spaanse sterrenchef Dani Garcia een nieuw concept neerzet, dan wil je dat proberen - ook in Parijs. Dus wij maken een reservering in het recent geopende restaurant Le Chambre Blue, om daar de Paella te proeven.
Terwijl Saturday Night Fever door de speakers klinkt, bestellen we na eenmaal plaats te hebben genomen in de leuk aangeklede binnentuin het gerecht waarvoor we komen: traditionele Paella met konijn. Helaas uitverkocht “monsieur”, krijgen we te horen. Dan maar met “poussin” alstublieft. Dit typisch Spaanse gerecht moet hier wel enorm goed zijn gelet op de bewezen kwaliteiten van Dani Garcia en ook zeker gelet op de prijs van €75,- per twee personen. Dani Garcia kookt al enige tijd in de provincie Malaga drie sterren bij elkaar. Hij wordt geroemd door de inspecteurs van Michelin vanwege zijn unieke wijze om de Andalusische keuken op eigentijdse manier te herformuleren. Zijn spel van contrasten en zijn enscenering van zijn gerechten maken het meeste indruk.
Onze bediening heeft moeite met het openen van de Chablis. Kan gebeuren, maar bij poging twee lukt het nog steeds niet. Alsof de moeilijk kijkende dame nog nooit eerder een kurk uit een fles wijn heeft gehaald. Gelukkig speelt de ietwat voor de de inrichting te hippe muziek vrolijk door en komen we in de stemming. Een vers bereide Paella kan even duren, dus dan maar beter met vlotte muziek.
Onze voorgerechten, tonijncarpaccio en pulposalade maken geen enorme indruk, maar het brengt ons wel dichterbij het hoofdgerecht. Nu kan het wachten beginnen. Een goede paella wordt gemaakt op houtvuur, heeft een krokante bite en een droge middelgrote korrel. Het duurt lang om een goede paella te maken. In Valencia aten we tot nu toe de beste paella, traditioneel met konijn. Tot onze verbazing komt na nog geen kleine 20 minuten een grote pan paella aan onze tafel. De kip wordt tijdens de tafelbereiding vakkundig ontleed, terwijl de net in de fik gestoken Rozemarijn (waarom?) nog narookt.
En over die paella kunnen we kort zijn. In een woord te beschrijven zelfs: slecht. Dit heeft niets te maken met paella. We kunnen het ons niet voorstellen dat een meesterkok als Dani Garcia hier achter staat. Het is vet, smaakloos en heeft veel restvocht. De rook heeft op een bijzondere wijze een chloorachtige nasmaak achtergelaten. De kip is wel botermals en op smaak, dat kun je dan wel weer aan Fransen overlaten.
En de bediening? Die kijkt ineens als we besluiten geen dessert te bestellen net zo moeilijk als bij het openen van onze fles wijn. Na nog geen 1,5 uur staan we enigszins beduusd weer buiten en zijn we ruim 180 euro kwijt. Dat geld was bij nader inzien dan toch beter besteed aan de Franse keuken. Saturday night fever, als we na het eten van de gerechten hier maar geen koorts krijgen.
